توهم سازی از «آینده روشن» و ترویج «شورش» بجای عذرخواهی از مردم!

بازدیدها: 0

شمس الدین حمیدیان/ «روشن» عنوان فیلمی نامزد شده در جشنواره سی‌ و نهم است که اگر چه به جهت فُرم سینمایی خود اثری به شدت ضعیف و پُراشکال در اجرا محسوب می‌شود؛ اما در عین حال از کارکردی در تقابل با امنیت ملی کشور برخوردار بوده و به بخوبی توانسته تا نقش پیاده نظام رسانه‌ای خود را در شرایط جنگ نیمه سخت ایفا نماید.
فیلم سینمایی
«روشن» اثری به شدت سیاسی است که نه تنها عموم مردم در جامعه امروز ایران را اسیر بدبختی و فلاکت عمیق نشان می
‌دهد و این فلاکت را به آینده نیز تسری داده و به صراحت هرچه تمام اعلام می
‌دارد که آینده ایران و ملت ایران نه تنها
«روشن» نیست! بلکه به شدت شدت ظلمانی و تاریک است و …؛ بلکه اثری در تعارض جدی با
امنیت ملی کشور است که مبتنی بر نظریه محرومیت نسبی
جیمز دیویس و با تمرکز بر نارسایی
‌های اقتصادی و روانشناختی جامعه، تمام تلاش خود را معطوف
شوراندن طبقات محروم اجتماعی بر علیه حاکمیت نموده و معترضان را به استفاده از
مُدل تونسی و به
آتش کشیدن خود برای تقابل با نظام حاکم توصیه می
‌نماید. توصیه
‌ای که بارها توسط رسانه
‌های غربی و معاند جمهوری اسلامی در جریان وقایع دی ماه ۱۳۹۶ و همچنین در آبان
‌ماه ۱۳۹۸ تکرار و اموزش داده شد و اکنون فیلم سینمایی
«روشن» موفق شد تا
مُدلی سینمایی از این توصیه را به منظور
شورش بر علیه حاکمیت ارایه دهد.

فیلم سینمایی «روشن» یک اثر مینیمالیسم، با رویکرد ضد قصه و قاب‌های ایستا و کاراکترهای مهمل و بسط داده شده به کُل جامعه و بالاخص دهَک پایین جامعه است که رسما اضمحلال خانواده، گُسست و فروپاشی جامعه را مطرح می‌کند. اثری کثیف که در تصویرسازی خود باز هم به همان مدل نئورئالیسمی در سینمای شبه روشنفکری ایران و گِداگرافی روی آورده و از میزانسن  فقر و زجر و  تباهی و فلاکت دائمی، در تمام موقعیت‌های خود استفاده می‌کند!

فیلم سینمایی «روشن» اثری در ژانر فلاکت  و عملا فاقد ایده و قصه است که صرفا در میان دو پرانتز یأس و انفعال و شورش و خودکشی، مشتی مفاهیم جبرگرایی و بدبینی و نهیلیسم را به خورد مخاطب سینمایی خود می‌دهد. اثری  مُنافق که بجای ترسیم نقش دولتمردان بنفش در وضعیت آشفته اقتصادی کشور و نابسامانی معیشت مردم و … سعی می‌کند تا حاکمیت جمهور اسلامی را مقصر جلوه داده و با نگاهی کارت پستالی و متظاهر به ترسیم دروغ‌گو بودن حاکمیت پرداخته و با استفاده از مفاهیم جعلی و انضمامی خود کوشش می‌کند تا مخاطب «روشن» را به این باور برساند که وعده‌ حاکمیت مبنی بر «آینده روشن» نه تنها وعده‌ای پوچ و توخالی است، بلکه دروغی بزرگ است تا مردم لب به اعتراض نگشایند و بر علیه حاکمیت شورش نکنند!

ای کاش فیلم سینمایی «روشن» بجای مواجهه مکرر و ممتد با حاکمیت، کمی شرافت به خرج می‌داد و به مرور نقش جماعت شبه روشنفکر و سلبریتی‌ها در روی کارآمدن دولت حرف یازدهم و دوازدهم نیز اشاره می‌کرد. دولتی که اقتصاد کشور را با تصمیمات پَس و پیش برجامی خود، با تنش مواجه ساخت و بجای مدیریت صحیح کشور، معیشت مردم را به مذاکره با کدخدا پیوند زد و …؛ دولتی که بیشترین حمایت را در موعد انتخابات ۱۳۹۲ و بالاخص ۱۳۹۶ هجری شمسی، از جانب امثال همین طیف پدیدآورندگان «روشن» شاهد بود و حالا همین جماعت بجای عذرخواهی از مردم و جامعه، به فرافکنی روی آورده و سعی می‌کنند تا «ِنده روشن» را سرابی نشان دهند که هیچ گاه تحقق پیدا نخواهد کرد.